Geschenk

 Toen ik deze week in de trein zat,  las ik het Boekenweekgeschenk.

Eerder ging ik in de boekwinkel een boek bestellen( geen roman, nee echt niet).

Dat zou een paar dagen duren, dus ik vroeg of ik dan toch nog het Boekenweekgeschenk zou kunnen krijgen. 

Ik werd vrolijk uitgelachen. 'De boekenweek is al een week geleden geëindigd',  zei de verkoopster, 'Maar u mag het boekje toch hebben hoor. Kijk, alstublieft'. 

Dat was natuurlijk hartstikke aardig. Soms zijn mensen dat zomaar ineens. Dit was in boekhandel Stumpel in Hoorn.

Ik had het boekje nog niet meteen gelezen, maar toen ik deze week een paar uur in de trein zat, nam ik het mee en las het uit. Het boekje  van de Chabotten. Ik moet zeggen dat ik het met plezier heb gelezen.  Verrassend vond ik het en lief.  

Geschreven dus door Bart Chabot, zijn vrouw Jolanda en hun vier zonen: Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm. 

De hond Bril moet ook even genoemd worden. Haar verhaal werd geschreven door Splinter. 

Haar portrét, Brils portret,  is geschilderd door Marlene Dumas. 

Over Dumas had ik het gisteren. Dit is de voorkant van het boekje zoals je ziet. 

En op de achterkant een prachtig portret van de zes Chabotten.  Van Marlene Dumas dus!

Marlene Dumas

 Al heel lang, ik denk sinds ong. 1990, ben ik bewonderaar van het werk van Marlene Dumas. 

Ik kende haar nog niet toen een vriendin tegen me zei: 'Ik zou er heel veel voor over hebben om een werk van Dumas aan de muur te hebben'. 

Dat maakte me heel erg nieuwsgierig. Maar ja, er viel nog niet zo veel te googelen in die tijd. 

Naar musea ging ik toen wel en in het Stedelijk zag ik haar werk voor 't eerst in het echt. Ik denk dit:

Ik vond het zo mooi en het riep zoveel vragen op. Ik bleef kijken. Dit heet The Painter en is uit 1994. 

Enfin, in de loop der jaren zag ik een grote tentoonstelling in het Stedelijk. En eentje in Tate Modern, in London. En tussendoor in verschillende musea verschillende werken. Altijd indrukwekkend en altijd met als gevolg dat je er een tijdje naar kijkt. 

Laatst waren we in het Kunstmuseum in Den Haag, voor een tentoonstelling waar ik helemaal niks aan vond. Maar zoals ik toen al schreef: er is in zo'n museum nog veel meer en ook werk dat je wél aanspreekt. Die keer was er een nieuw werk van Marlene Dumas.

Dit werk heet Martha - My Ouma.  

Dumas schilderde haar grootmoeder, Ouma Tottie. Van Dumas is bekend dat ze vaak werkt met foto's. Dit is een foto uit de jaren '70. Ze beschrijft haar Ouma als een hardwerkende boerenvrouw die nooit achter haar man aanliep. 

(In mijn hoofd sprak ik het uit als Oema. Marlene Dumas woont en werkt al heel lang in Amsterdam, maar  komt uit Zuid-Afrika. Gisteren luisterde ik naar een boek en daar kwam een man uit Zuid- Afrika in voor. De voorlezer sprak het uit als ou ma. En dat vond ik ineens heel mooi. Een oma is een oude ma).

Deze foto hing er bij in het Kunstmuseum. Dat vind ik ook mooi. Je ziet hoe het lijkt. 

Hier heb ik ook zeer van genoten.  Ook in het Kunstmuseum. Ietsje dichterbij kijken:

Het is uit 1986 en getiteld ( A kinder) Fear of Babies

Tenslotte:  toen ik deze week in de trein zat las ik het Boekenweekgeschenk. Dat van de Chabotten. Ik moet zeggen dat ik het een heel verrassend en aardig boekje vond. Maar dit terzijde. De voorkant van het boekje was van ... Marlene Dumas.

Herman van Veen

 

Bijna tachtig is-ie, Herman van Veen. En mijn man en ik volgen hem al heeeeel lang. 

Samen sowieso al vanaf 1979. Toen, op de dag dat we onze bestelde trouwringen konden ophalen, een speciale dag dus,  gingen we naar Rotterdam om  's avonds een voorstelling in Luxor mee te maken. 

Daarvóór volgden we deze kunstenaar allebei al apart. Mijn man is echt groot fan. En ik ben gewoon fan. 

En nu was er een optreden hier in onze stad. 

En het was weer als vanouds. We genoten zeer. 

Herman van Veen, een hele avond op het podium, zingen, bewegen, muziek maken op de viool,  grappen maken... 

Ik teken er voor om op deze manier oud te worden. 

Herman wordt virtuoos bijgestaan door Edith Leerkens op gitaar. Dertig jaar is zij al bij hem. Zij is  zo goed. Ze zingt ook af en toe. 

En dan is er ook nog Jannemien Cnossen. Ook al heel lang bij Herman. En een  basgitarist, Kees Dijkstra, die het compleet maakt. 

En dan de meisjes. Die dansten, beeldden wat uit,  zongen mee, deden dat heel goed,  maar voegden (voor mij) haast niets toe. Storend was het gelukkig ook niet.  

Het was een mooie avond! 

Peace now

 

We vroegen ons af of er in dat trappenhuis daar vrede heerst tussen de bewoners. Het zou kunnen, maar het tegengestelde zou ook kunnen. Het mooiste zou zijn als er overlegd is. Als ze samen hebben besloten. 

Nomen

 

'Vanmorgen een berichtje in de Volkskrant over de halal kip.Vond het heel toevallig dat de boer Vogel van zijn achternaam heet. Op internet opgezocht en het is waar', aldus bloglezeres Marja

En Marga meldt: Dit komt uit een krantenknipsel uit 1984.  De Belgische directeur-generaal van het zeewezen en de binnenvaart: ir. R. Vancraynest

Elke keer weer verbazingwekkend. Dat je een beroep kiest dat bij je naam past. Deze, van  brandweerman Vonk, werd me gestuurd door bloglezer Dora. 

En Heidi zag ineens dat de achternaam Eickhout heel goed past bij Bas' werk. Hij zit voor Groen Links in  het Europees Parlement 

Heidi zag er kort daarna weer een en daar heb ik echt hardop om zitten lachen: 

En tenslotte, van mijn bijnabuuf Kitty: 

Ik heb nog even gecheckt of Hovenier echt een voorkomende achternaam is . En dat is het. Hoe is het mogelijk hè. 

Ze zijn weer superleuk. Hartelijk dank en jullie weten het hè. bettievdgriend@hotmail.com 

Nog maar een keertje London

 En ook deze kunstwerken zag ik in Shoreditch, London.  Eerst dit:

En dan er vlak naast :

Twee bijzondere kunstwerken. De   tweede is van Abraham O en die kan er wat van, kijk maar eens op zijn insta klik. 

Allebei gezien in de stad waar ik zo van hou en waar ik (by the way) zeer binnenkort weer eens ga kijken. Ook naar nieuwe murals!

Linking to Sami's Colourful World

Van een heilige met een hart

 

Kijk nou wat een schattig plaatje! 

Het is een heilige met een hart. En ze heet Catharina. 

Om precies te zijn Catharina van Alexandrië. 

Ik heb wat met heiligen. Waarom weet ik niet hoor, ik ben niet katholiek en er niet mee opgevoed. 

Integendeel zelfs, maar ik wil toch altijd weten waarom ze heilig zijn. Want meestal zit er een bijzonder verhaal achter. 

En bovendien viel ik natuurlijk op het hartje. Een boek in hartvorm. Hoe leuk kan je het hebben. 

Het schilderij zag ik in het Rijksmuseum, Amsterdam. Het is van een anonieme schilder en gemaakt in 1480. 

En dat is niet alles, want...

dit is nog maar de helft van het schilderij. Er zit nóg een heilige op. En een leeuw. 

De andere heilige is Hiëronymus . 

Van die Catharine wist ik al iets af. Zij is heel herkenbaar en wordt meestal afgebeeld met een rad. En een zwaard. Op dat rad werd ze gefolterd en met het zwaard onthoofd. Omdat ze weigerde met de keizer te trouwen. 

Hiëronymus wordt afgebeeld met een leeuw. 

Toen hij ooit in een klooster was,  kwam daar een leeuw binnen strompelen met een doorn in zijn poot. Alle broeders op de vlucht natuurlijk. Behalve Hiëronymus. Die verzorgde de wond en de leeuw bleef in het klooster en werd tam. Ze lieten de leeuw zelfs op de ezel van het klooster passen. 

Maar op een dag, werd de ezel werd gestolen.  De leeuw kreeg de schuld en moest voortaan het werk van de ezel doen: sjouwen. 

Heel veel later  kwam er een karavaan langs met een ezel. 

De leeuw herkende de ezel meteen  en bracht hem terug. Eind goed al goed. 

Mus

 Gisteren eindigde ik met Edith Piaf. Piaf betekent mus. Voila! 

Alltijd als we in Artis zijn, denk ik aan de allereerste keer dat we met ons oudste kind in Artis waren. Dat kind was nog erg klein, twee of zo. We hadden  hem altijd veel voorgelezen. En in boeken voor jonge kinderen komen veel dieren voor. Olifanten. leeuwen en giraffen en... 

Dus we dachten nu gaat het gebeuren, nu gaat hij al die dieren in het echt zien. 

Nou, hij zag ze heus wel, maar zijn interesse ging vooral uit naar ... de musjes. Daar werd hij pas echt enthousiast van. Ha, ik kan er nu nog om lachen. 

Vorige week toen de kleinzoons hier logeerden, gingen we weer eens naar Artis. Zij zijn inmiddels al wat ouder en vonden de grote dieren wél interessant. 

Overal in Artis zie je bordjes waar op staat wat voor dier er op die plek te zien is, met verdere informatie. 

En wat ik nou zo leuk vond is dat er ook een bordje stond betreffende de mus!!!

Met informatie. 

Daar stond oa op dat Artis een groene oase vol stadsnatuur is, midden in Amsterdam. 

Dat Artis vele soorten inheemse dieren, planten en microben huisvest en zich inzet om bij te dragen aan de biodiversiteit in de stad. 

Met een tip voor thuis: Hou wat rommelige hoekjes in de tuin voor die soorten! 

En verder wat informatie over mussen. Bijv. dat mussen meestal binnen een straal van een paar honderd meter van hun geboortenest blijven. 

Hoe dan ook:  toen wij er toevallig deze week weer waren hebben we een hele tijd bij de mussen staan  kijken. Ze zijn echt heel erg leuk. Druk ook en ze maken een heel mooi geluidje. 

Op deze plek en in de buurt van het bord zaten er heel veel. 

Het was nog vakantie en dus waren er overal rennende en lawaai makende kinderen. Waardoor het lastig fotograferen was. Dus dan nog maar even op de bloemen richten. Prachtig toch? 

La vie en rose

 

Terwijl we daar zo lekker aan het rondkijken waren, op de Noordermarkt, was er ineens een violist. Eentje die prachtig speelde. Niet zo heel hard en erg mooi. Hij speelde La vie en rose. 

Het leven is niet zo rose vandaag de dag. Niet in de wereld in elk geval. Toch moet je zo'n moment grijpen. 

We stonden dus even te luisteren daar in de zon. We dokten onze laatste munten, Els en ik.  

Het was maandagmorgen en sindsdien heb ik het lied weer een beetje paraat en in mijn hoofd. 

De violist heet Benjamin Konrad en ik heb hem even gegoogeld. Hier: klik

Vioolmuziek kan heel mooi zijn. Maar ja, dat lied... dat behoort natuurlijk maar toe aan een vrouw.

Hier is ze: Edith Piaf (1915-1963)

Wat we nog meer zagen

 We zagen natuurlijk nog meer al pratend en lopend door Amsterdam. Zo is het beeld dat ik had van een Stadspaleis ineens helemaal veranderd:

Mijn beeld van de troep in Amsterdam is helaas nog niet veranderd. Want naast het stadspaleis:

Voor mensen die de verveling willen verdrijven is dit misschien een aardig ideetje:

Dit was dan weer niet onze manier van doen daar op de Noordermarkt:

Mijn tip zou zijn: kijk rond en niet op je telefoon. Gelukkig kregen we zelf ook nog een paar tips, gewoon onderweg en geheel gratis:

In het park zagen we  deze twee stoelen, gemaakt van hout van een boom. Een boom geplant in 1891. In 2019 was het de hoogste iep in Amsterdam en toen moest-ie helaas worden gekapt uit veiligheidsoverwegingen. 

Niemand zat op die stoelen trouwens. Iedereen genoot van de mooie dag, lekker in het gras!