Totaal aantal pageviews

maandag 18 maart 2024

Alweer in Leeuwarden

Leeuwarden zit echt barstensvol met murals. Ik liet er vorige week al eentje zien. Deze vond ik bijzonder en bijzonder verrassend. 


Beetje dichterbij?



Dat zeg ik: bijzonder en verrassend. 

Hoe dan ook, de schildering is gemaakt door de Jordaanse kunstenaar Yazan Mesmar. Er was een uitwisselingsproject met Jordanië. 
Het is een vrouw in een jurk, geïnspireerd op de traditionele Jordaanse en Arabische kleding, met een Nederlandse achtergrond. 
Het stuk weerspiegelt de relatie tussen Nederland en Jordanië en de gezamenlijke inspanningen om de Jordaanse landbouw, waterzekerheid en voedselbewaring te verbeteren.


We waren nu voor een tentoonstelling in Leeuwarden, maar  hebben besloten binnenkort nog een keer naar Leeuwarden te gaan om meer murals te zien. We nemen dan de fietsen mee, want er is een mooie fietsroute uitgezet. 




zondag 17 maart 2024

Lenteuitje

Met onze dochter doe ik met enige regelmaat een dagje Haarlem. Met onze zoons eigenlijk niet. 
Het is leuk om met een kind iets aparts te ondernemen. 
Dus hebben onze jongste zoon en ik een wijn/spijswandeling gedaan, daar heb ik al over geschreven. 

Onze oudste zoon kwam maar niet tot een keuze en vooral niet tot een dag waarop hij zou kunnen. 

Hij deed gedurende de afgelopen twee jaar de opleiding deed tot onderwijzer. 
Dat was werken voor de klas, wat heel heftig kan zijn. Dat was zelf ook leren en presentaties en de hele rataplan. En dan nog een gezin. Het was dus moeilijk om een dag of zelfs maar een avond vrij te hebben. Maar het is gelukt. Bart is nu meester Bart en wij zijn hartstikke trots. 

Hoe dan ook,  zo kwam er eindelijk tijd voor een uitje. Op de eerste mooie lentedag. 

Omdat we allebei per trein naar Amsterdam kwamen,  maar uit verschillende richtingen,  was Grand Cafe Restaurant 1e Klas, op het Centraal Station dus, een voor de hand liggende keus om de avond te beginnen. Daarna liepen we door de stad naar het Concertgebouw. 
Bart had een concert uitgezocht dat hij daar graag wilde horen. Dat had ik nou helemaal niet verwacht. 

We hadden echt geweldige plaatsen. 
Voor wie het concertgebouw niet kent: er is daar van boven naar beneden, een trap. De trap waarop de ster van de avond of de dirigent naar het podium afdaalt. En aan weerskanten van die trap zijn ook plaatsen. Achter het orkest. 

Vlak achter het orkest. Zo dat je de dirigent, Daniel Harding, in zijn gezicht zag en het publiek in de zaal ook. Daar zaten wij, net achter de koperblazers. 
Zo dichtbij dat we de muziek mee konden lezen.  (Als we net zo goed zouden zijn geweest als die koperblazers natuurlijk). 


Zo dichtbij dat we de spanning op sommige gezichten zagen. Ik keek bijna met ingehouden adem toe hoe die musici keihard werken, precies weten,  in die ingewikkelde stukken, wanneer ze hun instrument klaar moeten hebben. 
We zagen de gezichtsuitdrukkingen en de bewegende handen van de dirigent. Zo mooi om te zien. 
We genoten van de slagwerkers die soms niet veel te doen hebben maar wel alert moeten zijn. 
We zagen twee musici die aan een stuk door in beweging waren. Niet alleen hun handen, hun hele lijf en hoofd, alles bewoog. 


En twee anderen uit dezelfde groep die het juist heel rustig deden. We zagen hoe de wisselingen in tempo en vooral in sterkte aangegeven werden en uitgevoerd. 
Hoe zo'n groot orkest heel stil kan zijn. 
We keken... én we luisterden.

Waarnaar dan? 
De avond begon met een muziekstuk dat ik erg mooi vond, maar niet kende. Alfven heette het.
Daarna kwam er een vleugel op het podium en speelde Alexandre Kantorov het 4e pianoconcert van Beethoven. Met het orkest.   Je ziet hem op deze foto staan tussen de dirigent en de eerste violiste.


En na de pauze werd Also sprach Zarathustra uitgevoerd. Dat kende ik alleen omdat de muziek gebruikt is in de film A space Odyssey. Spectaculair vond ik het.
Mocht je het even willen horen, een stukje: 

   

Ik vond het geweldig en heel eerlijk gezegd had ik dat niet verwacht. Het was de keus van Bart en dat vond ik prima natuurlijk, maar dat het mij zo zou boeien... 
Ik moet dus gewoon vertrouwen op de muzikale smaak van mijn zoon. Zoveel is duidelijk. 

Als ik nog eens naar het concertgebouw ga, wil ik alleen nog maar daar zitten. 


Foto's maken vond ik lastig. Het voelde niet goed om daar uitgebreid te gaan zitten fotograferen. Dus het is niet best,  maar je krijgt wel een beeld.

zaterdag 16 maart 2024

Pen

 

Kijk, zo'n pen had mijn vader vroeger. Ietsje anders, het was een metalen vierkleurenpen en hij was niet glad zoals deze. Er zaten verticale ribbels in over de hele lengte van de pen. De pen was best zwaar.
Er zal wel in gestaan hebben: eigendom concern. Mijn vader werkte bij Philips en dat stond ook op de potloden en op een gum dat ik nog steeds heb. . 
Als kind had ik geen idee wat dat betekende, eigendom concern. 
Ik zie de pen voor me. 

Mijn vader ging op de fiets naar zijn werk. Achterop een zwarte tas met een klep en daar zaten papieren in. Geen brood. Tussen de middag kwam mijn vader vanuit kantoor thuis eten: warm. 


Mijn vaders tas was wat gekreukeld, wat craquelé. En er was maar een vak in voor die papieren. 

In een van de twee voorvakjes zat de pen.  
Een heel enkele keer mocht ik die pen met die vier kleuren proberen, maar niet te lang en daarna moest de pen meteen weer in dat voorvak. 
Ik vond het prachtig. 

Later heb ik zeker wel eens een vierkleurenpen in mijn bezit gehad. Ik denk op de middelbare school. In de tijd dat de Ryamagenda werd volgeschreven en getekend en niet alleen met huiswerk. 
Als juf had ik geen vierkleurenpen. Wel gek eigenlijk, het zou best handig zijn geweest. 

Afgelopen week in een vreemde stad zag ik een pen liggen in de metro. In de tube mag ik wel zeggen!  Toen de trein stopte raapte ik hem op en nam hem mee.

Ik vind het zelf ook nogal raar, maar ik ben gewoon hartstikke blij met die pen. Hij doet het supergoed en ik ben van plan om er heel lang gebruik van te maken. 

vrijdag 15 maart 2024

Domtoren

 

Wat een gezellige kaart, deze. Ik vond hem in een boekwinkel vlakbij de Domtoren. 
De laatste keer dat ik in Utrecht was, zat het bovenste deel van de toren nog helemaal ingepakt. Maar de restauratie vordert, want nu was de top klaar. (En die kaart snel aangepast aan de situatie). 


Het is echt wel een bijzondere toren. Zestig jaar is er aan gebouwd en in 1382 was hij klaar. 
Wat een indruk zal die toren toen gemaakt hebben. Alles was verder laag, je zag hem natuurlijk overal en van verre. 
Ruim 112 meter hoog en ik geloof dat mij vroeger op school werd verteld dat de Domtoren het hoogste bouwwerk van ons land was. 
Dat laatste is natuurlijk niet meer zo, maar het is nog wel steeds de hoogste kerktoren.
En slenterend door de stad zagen wij de toren of een stukje ervan nog steeds vanaf veel verschillende plaatsen. 

Nb: Tegenwoordig is de Zalmhaventoren (in Rotterdam natuurlijk, waar anders?) de allerhoogste toren in ons land. Zendmasten e.d. niet meegerekend. 
En die Zalmhaventoren is bijna dubbel zo hoog: 215 meter. Het is ongelooflijk! Ik stel me dan altijd even voor hoe een Middeleeuwer daar naar gekeken zou hebben. 

donderdag 14 maart 2024

Nijntje

 Utrecht... je kan niet in Utrecht zijn zonder iets Nijntje-achtigs te zien. Mijn man gaat altijd kleine doorgangen in op zoek naar een hofje. Zo kwamen we hier terecht:


Het is een gebiedje genaamd Catharinatuinen. Ooit waren hier stallen en koetshuizen en de gemeente heeft het terrein in de jaren tachtig geschikt gemaakt voor volkstuintjes. 
De vroedmeesterpad leeft er en ik werd nieuwsgierig naar die naam. Vroedvrouw, dat ken ik. Maar vroedmeester? Nooit gehoord. 
Enfin, vroedmeesterpadden dus en Nijntje... die is er ook. 


Toen we uit het Centraal Museum kwamen wilden we heel even nog kijken in het Nijntjemuseum. 

Dat mocht eigenlijk niet, want we hadden geen tijdslot en het was al half vijf. Maar er was een vriendelijke suppoost die best begreep dat wij niet gingen spelen en alleen even een klein rondje wilden maken. Dus mochten we toch even kijken.
'En u hoeft uw schoenen niet uit te doen hoor en uw tas hoeft niet in een kluisje'.

Ik vond het er hartstikke leuk. Alles zie je: de beroepen, de dieren, de bloemen de figuren uit de Nijntje verhalen.
Ik denk dat jonge kinderen er heerlijk kunnen spelen. Erg leuk gedaan allemaal.

woensdag 13 maart 2024

Centraal Museum

 In 'Nu te zien', ging het over het Centraal Museum in Utrecht en over de veranderde manier van opstellen van hun kunst. Ik las er ook nog over bij haar, klik
Al met al en nog steeds met een aantal vrije reisdagen, besloten we tot een dagje Utrecht. Omdat Utrecht sowieso leuk is en dus ook vanwege het museum. 
Ideaal zo met de trein, ik had een boek mee, waar ik niet in las, want naar buiten kijken op een van de eerste lentedagen is ook heerlijk en we kunnen vanuit Hoorn gewoon blijven zitten. Zo relaxt.
We gingen dus naar het museum. En inderdaad het is er anders dan vroeger. Je ziet bijvoorbeeld dit:


Een prachtig schilderij van Jan van Scorel, getiteld Madonna met wilde rozen. Ca 1530!. 
En op de achtergond zie je door een glazen ruit, al in de volgende zaal,  een geweldig doek van Marlene Dumas. 
In de zaal zelf nog een andere Madonna van Jan van Scorel en allerlei informatie.  Voor alle duidelijkheid laat ik het doek van Dumas nog even apart zien:


Wat een mooi werk is dit, uit 1988. Ik ben een echte fan van Dumas en kan heel lang naar zo'n werk kijken. Dit is uit 1988. Het heet Snowwhite and the next Generation. Een nieuwe generatie toeschouwers die Sneeuwwitjes lichaam begluurt. Dit kwam ook aan de orde in mijn cursus. Heel veel blote vrouwen in de musea. Veel minder vrouwelijke kunstenaressen. Maar dit terzijde. 
Nog een voorbeeld van hoe in het museum de kunst van toen en die van nu wordt verbonden:


Dit is een werk van Jan van de Pavert uit 2019. Het heet De Nieuwkomers. En dan daaronder een grafmonument voor een ridder, van heel lang geleden. 

Ik kan zoals gewoonlijk niet stoppen en laat nog een ding zien. Omdat het portret links is gemaakt door Iris Kensmil en ik had het laatst al eens iets van haar laten zien bij mijn blogje over Tonia. Tot dan kende ik Kensmil niet. (En Tonia ook niet)


Meestal in vorige eeuwen werden witte, welgestelde mensen afgebeeld. Iris Kensmil maakt schilderijen van belangrijke zwarte mensen. Hier is dat de Amerikaanse Sojourner Truth. Geboren in slavernij en terwijl ze voor Nederlandse eigenaren werkte, ontsnapt en activiste geworden voor vrouwenrechten en tegen slavernij. 

O ja en dit vond ik ook nog interessant:


Ze hebben daar in het museum dat bestaat sinds 1838,  een collectie van 70.000 stukken. Je ziet daar nauwelijks een procent van. De rest is opgeslagen op rekken zoals je er hier eentje ziet. Ze kunnen tamelijk eenvoudig wijzigen, zodat de opstelling zal blijven verrassen. 

Een ding is zeker, ik ben,  bij leven en welzijn,  niet voor het laatst in dit museum geweest!

dinsdag 12 maart 2024

Gezichtjes

 

Bloglezer Carla schrijft: 

Vanuit mijn keuken zie ik dit en elke keer moet ik gewoon lachen. Er heeft een buitenlamp gehangen maar er is nu een andere en die hangt hoger.

Die ene plug zit dicht, hij hing er dus maar aan 1 schroefje. Door het gat ging het snoer naar binnen en waarschijnlijk met het snoer eruit halen is er een plukje stof meegekomen en dat vind ik net een sikje. Het is al een oud schuurtje, sommige stenen zijn slecht. Of het van de lamp komt of gewoon slecht is weet ik niet maar ik vind het de bovenkant van zijn hoofd met een krul.

Ik zie er zelfs twee, Carla. Dus dubbel dank 


Hier zie je de Waterpoort in en van Sneek. En je ziet een gezichtje. Deze fraaie foto werd me gestuurd door Stef van SC Collections  


'Je moet wel goed focussen', schrijft bloglezer Annelies. En daar heeft ze gelijk in. Het kostte mij een heleboel keer kijken! Maar toen had ik het. Annelies zag het in het Snouck van Loosenpark in Enkhuizen. 


De laatste voor deze ronde komt van Miriam. Zij schrijft: Tientallen malen stond ik tegenover dit gezichtje te wachten zonder het te zien. Aan de overkant van de tramhalte op de Rozengracht in Amsterdam staat een klein rijtje huizen uit 1894. Ze zijn voorzien van de nodige ornamenten en naar de versieringen heb ik vaak gekeken. Donderdag zag ik opeens een gezicht.

Ja, zo gaat dat soms en ook dat onverwachte maakt het leuk.
Blijf speuren mensen! En inzenden! bettievdgriend@hotmail.com

maandag 11 maart 2024

Weer Leeuwarden

 

Dit is al een oudje. Maar ik zag hem kort geleden in Leeuwarden. Vanuit een informatiecentrum voor toeristen. 
Ik dacht dat is Saskia. Saskia van Uilenburg, de vrouw van Rembrandt. Voor de zekerheid vroeg ik het nog even aan iemand van dat centrum. Zij wist het niet. Ze zou het opzoeken voor als ik een volgende keer terugkom. Nou zoeken kan ik zelf ook natuurlijk. Niet daar op straat op mijn telefoon. Maar wel thuis. 
Het is inderdaad Saskia. En de kunstenaar is Klaas Lageweg 


En dit is het portret dat Rembrandt van haar tekende:


Portret van Saskia, van Rembrandt, met als tekst:
'dit is naer mijn huysvrou geconterfeyt
do sy 21 Jaer oud was den derden
dach als wij getroudt waeren
den 8 Junijus
1633'.

Het oog... dat noemt Lageweg een vorm van realisme. 'Als je je ogen een beetje dichtknijpt vervaagt de  vierkante moderne toets, de pixel, naar zachtere contouren en brengen zij Saskia naar voren' 
En dat is waar. Probeer maar.


Je kunt meer van Klaas Lagewegs werk hier zien, klik. 

En als altijd link ik naar Sami's Colourful World


zondag 10 maart 2024

Tennis?

 

Jan Adam Kruseman schilderde Jan Philips Francois van der Vinne. In 1836! 


Ik zag het schilderij in Rijksmuseum Twente, in Enschede. Al een tijd geleden. 
Nu wilde ik de foto gebruiken en schreef als titel: Tennis. 
Kan je zien hoe slecht ik soms nog kijk, want ... dit is helemaal geen tennis. Dit is badminton, compleet met shuttle. In 1836, dat wel!
Bijzonder hoor want badminton was toen nog nauwelijks bekend, maar de jongeheer van der Vinne kwam uit Nederlands Indië en daar en in Brits Indie was het spel wel bekend. 

Kort geleden was ik in Singer, Laren. En daar zag ik dan toch echt een schilderij over tennis.


Max Liebermann: Tennisspelers aan het strand. 1901

Zo leuk dit, met die speciale kleding. Anders dan de normale kleding, maar nog steeds hooggesloten. De heren al iets losser gekleed. Ook dit spel waaide vanuit Engeland over naar Europa

Schilderijen die een verhaal vertellen. Ik hou er van.

zaterdag 9 maart 2024

Pizza!!!

Vorige week zaterdag las ik op Instagram,  bij onze jongste zoon,  dat hij bijna uitverkocht was. Dwz. zijn pizza's waren bijna uitverkocht.  
 'Je kan nog net bestellen',  schreef hij.  Ik las het en dacht ik ga ons gewoon uitnodigen en pizza bestellen bij Dirk,  als klant. 
Enfin,  we mochten absoluut pizza komen eten, alleen niet als klant.

Ik heb hier het verhaal van de Pizzagalerij al eens verteld. Hoe Dirk dat deed in de coronatijd. 
Nou, hij bakt nog steeds. In zijn Pizzagalerij. Alleen in het weekend hoor en niet eens altijd. Het is echt een hobby, maar wel een serieuze.  


En ik kan naar eer en geweten zeggen dat zijn pizza's nóg lekkerder zijn geworden. Het kan haast niet, maar het is echt waar. 

Dirk was druk bezig en wij konden het allemaal gadeslaan,  voorzien van een hapje en een drankje. Ondertussen bediende Dirk twee klanten. Zo gezellig. 
Die mensen komen dan gewoon binnen, gaan aan tafel zitten en maken een praatje.  
De pizza's zijn van tevoren besteld en dus al voorbereid.  
Zodra de klant binnen is schuift Dirk ze in de oven, een professionele oven die op het balkon staat. Hij haalt ze er weer uit en verpakt ze in een pizzadoos. De klant betaalt en vertrekt. 
Volgende. 
Oh ja en de klant betaalt zelf wat hij of zij wil betalen. In de Coronatijd was de opbrengst voor de Voedselbank, maar dat is nu niet meer zo. 



Na de laatste klant waren wij aan de beurt. Wij gingen gewoon aan tafel.  Dirk had er drie gemaakt en ze waren mooi om te zien en heel erg lekker. 
Mijn man en ik konden niet alles op, dus werd wat overbleef in een doos geschoven en hadden we de volgende dag nog een heerlijke lunch. 

Voorlopig was het voor het laatst. Dirk, zijn vriendin en George  gaan tijdelijk verhuizen. Maar het is de bedoeling om weer terug te komen in dit huis en als de Pizzagalerij dan weer van start gaat, zal ik even waarschuwen.


En George? Die had best ook pizza gewild, zie hem smachten. Maar hij kreeg het niet!