Belmonte Arboretum

 Klinkt goed hè: Belmonte Arboretum. Het is een botanische tuin in Wageningen. 

Met mijn vriendin uit Goes, nou ja vlakbij Goes woont ze, doe ik af en toe een dagje. Vaak is dat een stad, die voor ons allebei makkelijk te bereiken is. We hebben ook meermaals een NS-wandeling gedaan: van een station lopen langs een mooie route naar een volgend station. Maar nu had zij dat Arboretum bedacht. Met de trein naar Ede-Wageningen. Daar een OV-fiets huren en op naar de berg. 

Pff, ik heb het geweten. Ik heb een elektrische fiets en dat was deze niet. Nou heb ik echt nog wel de kracht om zo'n tochtje op een gewone fiets te doen, zonder ondersteuning. Dat was het punt niet. 

Maar zo'n fiets heeft terugtrapremmen en daarmee fietsen  heb ik niet meer gedaan sinds mijn twaalfde. Lastig hoor. Vooral omdat ik niet bij de grond kan en dus echt af moet stappen als ik moet stoppen voor een auto. Af springen, zeg maar! 

Maar we kwamen er zonder ongelukken.

Dit terzijde.

Belmonte, daar op de Wageningse berg,  was eerst een landgoed. Daarna kwam het voor wetenschappelijke doeleinden bij de Landbouwhogeschool. En nu is het een stichting en in feite een groot openlucht-natuur-museum.

 

Belmonte heeft de grootste rododendroncollectie van de Benelux en ik vond het adembenemend. Echt. Nog niet alles stond in bloei, maar ik denk dat dat bewust is, zodat er heel lang wat te zien is. 

Er zijn  275 botanische soorten en meer dan 500 gekweekte variëteiten. Ik wist niet veel van rododendrons, afgezien van hoe je het moet spellen. 

Het woord komt uit het Grieks, van rhodos (roos) en dendron (boom). 

Ik heb nooit beseft dat gewone azalea's die ik graag en vaak in huis heb, ook rododendrons zijn.

Verder was er nog veel meer te zien op het gebied van planten, bomen en mensen. Mensen die genoten van een prachtige middag. Net als wij. 

We liepen, praatten en keken. En aan het eind was er een heerlijk terras. Met een mooi uitzicht!

Nog even over die spelling van het woord. Rododendron staat in de woordenlijst. Maar op de bordjes in Belmonte wordt consequent gesproken van Rhododendron. Tja... kweetutooknie.

Buiten

 

Het ene vogeltje is het andere niet. Bij mij fluiten ze van alles, maar nooit dat ik mag blijven liggen. 

Er is er een en dat is net een repeterende wekker, maar ik kan hem niet uitzetten!

Dat wil ik ook niet hoor en trouwens het zou geen zin hebben. 

Ik word heel vroeg wakker, vogels of geen vogels. En wakker betekent: eruit.

Hoe dan ook: ik hou van Loesje. Ze kan zo de kern van een zaak raken. 

Wist je dat de eerste Loesjes al in 1983 verschenen? 

Toen was het nog een soort actiegroep, opgericht door zes mensen uit verschillende actiegroepen en genoemd naar een Loes die toevallig binnen kwam lopen toen die mensen hun gezamenlijke actie aan het bespreken waren. 

Ik zie ze hier niet zo vaak, de Loesjes. Maar toen ik een keer in Arnhem was, het is al een paar jaar geleden, zag ik een heel aantal bij elkaar. En allemaal over BUITEN.

Dat van die regenjassen, dat is een soort principe van mij. Niet thuisblijven als het regent of als de voorspelling slecht is. Meestal valt het mee en is er met een regenjas en een paraplu best mee te leven. 

De laatste vond ik de allerbeste. Maar ja...

Vrolijk in de regen

 

Ik werd wel vrolijk van deze mural in London. Het regende en regende, maar we hadden een paraplu en stonden onder een heel klein afdakje aan de overkant. 

Wie het zijn en waarom ze zijn afgebeeld, geen idee. Misschien gewoon een doorsnee van de bewoners? 

Hoe dan ook: zij  van hierboven was mijn favoriet. 

Toen we weg gingen zagen we pas dat er aan de zijkant nog meer was:

De kunstenaar is Hunto. En ik vind vooral de combinatie van de fel gekleurde Picasso-achtige portretten met de 'echte' portretten heel erg leuk. 

Linking to Sami's Colourful World

Vlekken

 

Altijd als ik in het huis van onze kleindochters ben, kijk ik wat er nu allemaal weer hangt qua tekeningen en schilderwerk en zo.

En meestal vind ik het erg leuk. Op creatief gebied krijgen de kinderen op school leuke opdrachten. 

Kijk hier maar eens naar. Mooie vlekken met een donker lijntje er om heen en dan maar kijken wat je er in ziet. 

Onze lieve Jet (8) zag een heleboel en schreef dat er keurig bij. (Ze ontwikkelt een fraai handschrift, trouwens).

Zie je daar bovenaan die joenikorn? Als je het woord niet meteen kent, moet je het even hardop zeggen. 

Daar naast zag Jet een hondenkop. En ja, ik zie het ook, heel duidelijk. Op de bil, op links en de haas ook op links, valt niets af te dingen. 

En als je het werk een beetje draait zie je nog meer. 

Ja, zo leert een mens kijken en dat is hartstikke mooi!

Winkeldiefstal

Ik kan naar eer en geweten verklaren dat ik nooit iets heb gestolen, echt nooit. Ook niet als klein kind.  Ik ben zo iemand die terug gaat als er iets in de boodschappenkar is blijven liggen. Ook als ik te weinig heb betaald. 

Maar ja, ik heb geen honger en niet echt geldgebrek, dus dat is makkelijk.  

Toen ik vijftien was en op zaterdag in de Hema werkte, zag ik altijd al mensen die iets pikten. Altijd is overdreven, maar toch wel regelmatig. Dat meldde ik dan onopvallend aan de chef, die vervolgens een praatje met die dief ging maken. 

En ik dacht dat is stom, ik zou het anders doen. 

Later, toen ik al lang volwassen was, heb ik nog eens een tijdje in de Bijenkorf gewerkt. Ook daar zag ik mensen spullen pikken en ook daar gaf ik dat door. Daar hadden we speciaal  een code voor. 

Ik zag al van tevoren dat het dieven waren. Iets in hun blik, soms een beetje zenuwachtig, soms juist het tegendeel. Ik weet het niet, maar ik zag het. 

En ook toen dacht ik dat ik dat slimmer aan zou pakken. Ik zou echt een goede winkeldief zijn.

Een paar dagen geleden waren we in Ikea, Amsterdam. We hadden maar een boodschap en moesten daarmee eindeloos in de rij voor een zelfscan. 

Dus ik liet mijn man staan in die rij en ging zelf even kijken in het supermarktgedeelte vlak na de kassa's en vlak voor de uitgang. 

En daar zag ik haar. Ik zal haar uiterlijk niet beschrijven, maar het was iemand die graag dame wilde zijn en het overduidelijk  niet was. Ik stond vlakbij haar. Ze had veel parfum en  vieze nagels. 

En ik dacht jij gaat zo meteen iets jatten. Zij was volledig op haar gemak en toch zag ik het. 

Ik bleef kijken. Ze draaide. Haalde iets uit de bakken en stopte het in haar tas. Een rondje lopen en nog een keer. Wat ze allemaal pakte weet ik niet. In ieder geval vier grote stukken zalm en veel chocola. Gewoon blik op oneindig en in die tas stoppen. 

Op een gegeven ogenblik had ze kennelijk genoeg  of er genoeg van. Ze propte haar schoudertas bovenop in haar boodschappentas en liep zo de winkel uit. 

Er stonden twee bewakers en die keken de andere kant op, richting kassa's. Dat leek me nutteloos, want je moet toch een bonnetje hebben om er daar uit te komen. Plus dat daar ook bewakers stonden.  

Ik vond het ook raar dat dat hele supermarktgedeelte totaal open is. Je loopt er zo in en weer uit.

Hoe dan ook, deze dame, had ik niet kunnen verbeteren.

Maar voor Ikea heb ik wel wat ideetjes! 

Ik heb niks gezegd en vroeg me later af of ik dat wel had moeten doen. Mijn man zei toen ik het hem vertelde,  'Ach misschien had ze geen geld en honger en richtte ze 's avonds een feestmaal aan voor haar partner in crime'.  

Die er trouwens ook stond, niks pikte en een minuut of wat na haar de zaak verliet. Ja dat kan natuurlijk. 

Zouden jullie iets gezegd hebben? 

Twee heel oude boeken in een week

 

 Miriam (Borduurblog) vond laatst ouderwetse boekjes in de boekwisselkraam op Utrecht Centraal. En blogde erover. 

Eentje van een schrijfster die ik me beslist herinnerde. Haar naam: Phyllis A. Whitney. 

Ik ging meteen even kijken en ja hoor, dat boekje stond er nog. Nooit weggedaan,  omdat ik het zo vaak gelezen heb. 

Het is super Amerikaans en dan Amerika begin jaren zestig. De oorspronkelijke titel is 'Willow Hill'. 

Mijn boek heet 'Mijn zwarte vriendin'. Merkwaardige vertaling.

De vertaling van de gerechten in de tekening was kennelijk helemáál niet gelukt. 

De hoofdpersoon in mijn exemplaar heet Karien en dat lijkt me nou ook niet echt Amerikaans. Heel raar. 

Maar ik was als beginnende tiener dol op dat boek. 

Mijn exemplaar is uit 1964, maar het origineel is dus al wat ouder. 

Wat een verhaal he, dit is de binnenkant van de kaft. En zoals je ziet is er in bijna vijfenzestig jaar toch best veel veranderd. 

Dat was vorige week. Eerder in diezelfde week was onze kleindochter Noor hier te logeren. 's Avonds zocht ik een leuke film om samen naar te kijken en ik vond Arrietty.

 

Ik hou helemaal niet van animatiefilms, maar het verhaal waar deze Japanse film op gebaseerd is, dat verhaal herkende ik meteen. 

En ook weer van een oude pocket uit mijn jeugd die ik nooit heb kunnen wegdoen. 

Dit is een heel bekend en beroemd verhaal van Mary Norton, oorspronkelijk getiteld 'The Borrowers'. Hier verschenen in 1960, maar het origineel is uit 1951. 

Leentjeburen wonen onder huizen en komen 's nachts in actie om in die huizen spullen te lenen die ze goed kunnen gebruiken. Dat is de reden dat mensen altijd allerlei kleine dingetjes kwijt zijn, als punaises en naalden en... en.. Dat is allemaal geleend door dat kleine volkje, niet veel groter dan muizen. De mensen noemen het stelen natuurlijk. Ze leven gelukkig en tevreden, de ouders en Jeanettie (Arrietty). Maar als ze gezien worden, moeten ze weg. Moeten ze vluchten. 

Ik heb echt genoten van deze twee boekjes en zeker ook van de film. Maar nu gaan ze. Ze zijn vergeeld en verkleurd en gaan gewoon bij het oud papier.

Kleuren

 

Welke kleur komt het meest voor in de natuur',  vroeg mijn man, terwijl we in de auto zaten. Ík keek naar buiten en zei: 'Groen!'. 

Maar hij bedoelde welke kleur komt het meest voor in blóémen. 

Ik keek weer naar buiten en zei geel. 

Dat groen heb ik later opgezocht en dat klopte. 

De kleur die je het meest ziet  bij bloemen kon ik niet echt goed vinden. 

Wit en rose werd ergens genoemd. 

Nou ja, maakt niet uit. 

Nu is er in elk geval heel veel geel te zien. 

Knalgeel en goed afstekend tegen al dat groen. 

Nomen est Omen

 

'De naam is een teken'... Nou dit is echt overduidelijk. Gestuurd door blogvriendin Emie.

Dat mevrouwe Bloemink een podcast maakt over De Bloemen, dat werd gezien door Jeanette van Hip en Kleurig

Professor Hornikx... Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar dat is het niet. Onze jongste zoon deed deze ontdekking. 

En Esther zag keze keer een Neo.  In een item over de restauratie van een schilderij van Paulus Potter, kwam een van de restauratoren aan het woord: Jolijn Schilder. 

Zelf zag ik op mijn eerste lentefietstochtje de metselwerken van Ger Steen

En de laatste voor deze ronde, van Tineke Dieks. Ze zag dit uithangbord in Hilversum!

Zoals gewoonlijk, nieuwe namen zijn altijd welkom. bettievdgriend@hotmail.com

Geheugen

 Toen ik vijfenveertig jaar geleden in deze stad kwam wonen, had ik hier niet meteen een baan als juf. Dus heb ik eerst even gewerkt  op een school in Amsterdam. Die school herinner ik me niet heel goed meer.  

Toen heb ik een tijd niet gewerkt, want onze kinderen kwamen en kinderopvang was nog niet zo aan de orde. 

Daarná ging ik werken op een school hier in de binnenstad. 

Ik weet precies hoe het gebouw in elkaar zat. Waar mijn groep zat. Waar we de pauzes doorbrachten. Waar het kopieerapparaat stond, waar... Ik weet er heel veel van. Ik werkte een paar jaar in dat gebouw. 

Maar op een gegeven moment verhuisden wij (mijn school en ik) naar een ander gebouw. 

Vorige week moest ik even op die eerste, oude school zijn, er huist nu een andere school.

En ik zag een aantal versieringen die ik erg leuk vind. 

Ze moeten er in mijn tijd gezeten hebben, dat kan niet anders. Maar... ik herinner me er helemaal niets van. Gewoon niet. En dat vind ik heel vreemd. 

Ik moest vorige week eerst boven zijn. 

Tuurlijk, ik had andere prioriteiten toen. Heel andere. Maar dan nog. Zoiets leuks onthou je toch? 

Kijk die vloer dan:

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de ramen. In het trappenhuis.  Nóg gekker dat ik dat niet meer weet. 

Geheugen en herinneringen... het zijn rare dingen!

Monday

 

Een paar murals,  gezien tijdens ons laatste bezoek aan London,  heb ik hier al laten zien. En deze vond ik dit keer de allermooiste. 

Waarom? Ik weet het niet. Echt niet. 

Het is werk van Jimmy C. oftewel James Cochran. Gemaakt in 2019. Ik had hem dus al kunnen zien voor die lelijke tag er op kwam. Maar dat was niet zo. Zo zag-ie er eerst uit: 

De titel is 'Psyche'.  Meer werk van deze kunstenaar vind je hier, klik

Linking to Sami's Colourful World