Vorige week waren we er ook. Toen hebben we de as van Mac uitgestrooid aan de vloedlijn, op een stil plekje. Het was een beetje grauw die middag, maar echt waar, er gleed een zonnestraalbundel over het water op het moment dat we de as lieten vallen. Het was maar weinig as en het woog ook bijna niks. Het zag er uit als wat schelpgruis. En toen werd het overspoeld door het zeewater. Op de een of andere manier was het best mooi.
Vandaag maakten we een flinke wandeling en konden we al met plezier kijken naar andere honden die lekker aan het rennen en spelen waren. Zelfs naar een kooiker. 'Hmm, niet zo mooi als onze Mac', bromde echtgenoot en hij had gelijk. Lang niet zo mooi!
In al die jaren dat we hier wonen en naar het strand gaan hebben we twee keer zeehonden gezien. Vandaag was de derde keer. Er waren er drie of vier. Ze waren echt aan het spelen, onderduiken, weer boven komen... mooi om te zien. Tja, het voelde een klein beetje als een soort groet van Mac. Dat vind ik zelf idioot, maar toch voelde het zo.
(Foto's maken is lastig, zo dichtbij waren ze ook weer niet. Dus je moet echt heel goed kijken. Een beetje rechts, net boven de golf zie je een zeehondenkopje).
2 opmerkingen:
Tja, daar loop je dan met je ziel onder je arm. Wij hadden na een week al een andere hond. Niet omdat we Rose (zo heette ze) wilden vergeten maar omdat het zo vreselijk stil was in huis. Ik zou het zo weer doen.....
Mooi afgesloten zo. Van die zonnebundel op het juiste moment... dat soort dingen gebeuren en maakt het extra mooi.
En die zeehondjes zijn zo leuk.
Ik moet nodig weer eens naar zee.
Een reactie posten